Sınır Tanımayan Gazeteciler Örgütü

RSF için ayrıca Küba parantezi açmak gerekir çünkü Küba bir yana diğer devletler bir yana bir tutum içerisinde olmaları RSF’ nin tarafsızlığına büyük bir zarar vermiştir. RSF, 1959’dan bu yana hiçbir gazetecinin öldürülmediği Küba’ya karşı düzenli olarak kampanya yürütmektedir. Örgüt bu konuda ABD ile sıkı iş birliği içerisindedir.  Örneğin RSF, 1996 yılında Paris’te Clinton yönetiminin Küba’daki meselelerden sorumlu özel elçisi Stuart Eizennstat ile görüştü. Neden olabilir ki? Başkan Bush’un Küba’ya karşı turistleri caydırma planı, Küba’yı ziyaret eden turistleri caydırmak için bir çare arayan STK’lar için beş milyon dolarlık bir bütçe ayırmaktı. [19]  RSF, Küba’ya gitmeye niyetli turistleri vazgeçirmeye yönelik yazılı basın, radyo ve televizyon da görüntülü reklam kampanyası düzenlemiştir. Bir basın özgürlüğü kurumu için fazlasıyla haddi aşmak bu olsa gerektir. Mayıs 2004’te Başkan Bush tarafından yayınlanan ve Küba’ya karşı yaptırımları arttıran Özgür Küba’ya Yardım Komisyonunun ilk raporunda da aynı tavsiyeye yer verilmektedir. Hatta raporun 20nci sayfasında RSF örnek olarak gösterilmektedir. Buna ek olarak, RSF, Küba’da “aile üyelerinin tutuklanmasından kaynaklanan gelir kaybına maruz kalabilecekleri için otuz mahkûm gazetecinin ailelerine” ekonomik yardımda bulunduğunu itiraf ediyor. RSF, Küba milletinin bütünlüğünü ciddi biçimde tehdit eden Bush hükümetinden bir maaş alarak hapishanedeki insanların ailelerine tazminat ödüyor. Robert Ménard’ın ABD hükümetinden ekonomik ödüller alması göz önüne alındığında, Washington’un, doğrudan finanse edilmesinin, aynı zamanda finansmanın, RSF aracılığıyla, Küba’daki hizmetlerinde bulunan insanlar, elbette ki Küba kanununun ciddi ihlalidir.[20]           

          RSF’ nin 2004 yıllık raporuna göre, Irak katledilen 19 muhabirle gazeteciliğin en tehlikeli ülkesi konumundadır. 2003’ten beri Irak’ı işgal eden ABD Ordusu, ülkeyi kontrol ettiklerinden dolayı bu cinayetlerden sorumludur. Bununla birlikte, RSF, ABD makamlarını suçlamaktan uzak ve çeşitli gazetecilerin çekim sırasında öldürüldüğü olayları “tesadüfi” olarak tanımlanmakla sınırlıyor. Ancak, yine de Ménard için Irak bir öncelik değil. [21] Amerika kıtasında, RSF’ ye göre, “Meksika’da, Brezilya’da ve Peru’ da 12 gazeteci “öldürüldü. Ancak, Parisli örgütün hedefinde daima Küba vardır. Küba’ da 1959’dan beri yalnızca bir gazeteci öldürüldü. RSF’ye göre Küba’da basın özgürlüğü yok çünkü bilgi hükümet tarafından tekelleştiriliyor. Küba’da yalnızca 2004 yılında 30’dan fazla farklı gazete ve dergiler vardı, ayrıca bu gazete ve dergiler özgür eleştirilere yer veriyorlardı. Diğerleri arasında La Jiribilla ve Juventud Rebelde’den bahsetmekte fayda vardır.  Aynı zamanda, ABD yüksek güvenlikli hapishanelerde tutuklu Beş Kübalı gazeteciye yönelik skandal madde, hâkim medya alanında tamamen bastırılmıştır.[22] Küba’ya yönelik terörist şiddet, asi bir sansürle dolaylı bir şekilde kabul edildi. RSF, Küba’da 21 gazetecinin son derece zor şartlarda hapsedildiğini söyledi ancak Fransız örgütü bu iddiadaki gerçeği, Washington’un ABD’nin ücretli ajanlarını gazetecilere dönüştürmeyi hedefleyen kampanyayı yürürlüğe sokarak da manipüle etti. Aynı şekilde, RSF’nin “Bağımsız Gazeteciler” olarak adlandırdığı, en etkili muhalifler olan Misters Elizardo Sánchez ve Oswaldo Payá’nın neden hiçbir zaman Küba adaletiyle ilgili ciddi sıkıntı yaşamadıklarını ya da hiçbir zaman hapiste bir gün dahi yatmadıklarını bildikten sonra Küba’nın bir basın katili oldukları söylenemez. Bu iki kişinin yazılarını ve ifadelerini hapsedilen “21 gazeteci” ile karşılaştırırsak, bunların “küçük bebekler” olduklarını söylemek için son derece ılımlı olduğunu görürüz.[23] Küba yönetimi neden adı daha önce hiç duyulmamış etkisiz ve hatta görünmez gazetecileri cezalandırarak uluslararası toplumu karşısına alsın ya da AB ile diplomatik anlaşmazlıkları tetiklesin? Neden görünmez ve etkisiz gazeteciler diye nitelendirdim çünkü Paris örgütünün açıklamalarından dikkatlice yazmaktan kaçınılan bir başka gerçek ise; RSF’ nin savunduğu gazeteciler yani ‘’Bağımsız Gazeteciler’’ aslında gazeteci değillerdi çünkü gazetecilik okumamışlardı. Ayrıca, tutuklanmadan önce Havana’daki Amerika Birleşik Devletleri Faiz Bölümü’nde emir ve ücret almak için düzenli olarak buluşan gazeteciler için üstelik birde gazetecilik okumamışlarsa ‘’Gazeteci’’ ya da “Bağımsız” sıfatları yerinde olmaz. Bütün bunlar ışığında ya RSF ve ABD’nin planları taraflı ve hiç etik olmayan şekillerle istediklerini belli ülkelerde uygulamaktır ve bütün bunları zorla yaptırmaktır ya da Küba aslında çok özgür bir ülke ki bütün bu kirli işlere izin veren bir siyasi yapıya sahiptir. Mart ve Nisan 2003 davalarında gerçekler kanıtlanmıştı. Oynanan oyun belli değil mi? Daha önce adını kimsenin duymadığı insanlar için bağımsız gazeteciler de ve bunun propagandasını yap ve sonra hükümeti suçla, diktatör de Amerikalılarla buluş ücret al, aldığın ücretin bir kısmını kendine al bir kısmını Kübalı muhaliflere ver. Al sana demokrasi, insan hakları, hukukun üstünlüğü.  Bu hikâye özellikle Batı tarafından durmadan kulaklarımıza okunuyor. İşin en komik yanı, bağımsız gazeteciler dediğin insanlar gazetecilik bile okumamış olsunlar. RSF 16 Ocak 2004’te, Küba Hükümetine karşı medya mücadele stratejisi oluşturmak için Florida’daki Küba aşırı sağının yani hükümet karşıtlarının temsilcileriyle neden toplantı düzenledi?  Colin Powel’in raporuna göre, Özgür Küba Yardım Komisyonu, Küba’da “demokratik muhalefeti desteklemek ve ortaya çıkan sivil toplumu güçlendirmek” adına hemen hemen 50 milyon dolarlık bir bütçe kullandı. Bilindiği üzere RSF basın özgürlüğü raporu yayınlamakla meşhur bir örgüttür. Kendi objektif ve tarafsız ölçütlerine göre 2004 yılında Dünya’nın en büyük gazeteci hapishanesi Çin olması gerekirken, RSF kurucusu Ménard, Avrupa Birliği’nden, basın özgürlüğü ihlali nedeniyle Çin’e yaptırım uygulamasını hiç istemedi ama bunu Küba için istedi. Ekim 2004 RSF’nin raporuna göre Çin’de 26 gazeteci hapis edilmiştir, fakat yine de bu olay Küba’dan daha kötü görülmesi için yeterli olmamıştır. Ne kadar ironik değil mi? Çin 162. Sırada ve Küba 166. Sırada. Ya da şunu soralım: Neden Irak 148. sıra ile Küba’dan daha iyi konumda? Halbuki Irak’ta Amerikan işgalinden Ekim 2004 yılına kadar 44 gazeteci öldürülmüştü. Yoksa bu Amerika için sorun olabilir diye mi? Yoksa fonları mı kesilecekti? Oysa Küba’da 1959’dan beri hiç gazeteci ölmemiştir. Brezilya (66), Haiti (125), Meksika (96), Peru (124) gibi çeşitli gazetecilerin katledildiği ülkeler Küba’dan daha iyi bir şekilde konumlandırılması neden?[24] Kolombiya’da basın özgürlüğü hali neden “zor” olarak nitelendiriliyor, bununla beraber Küba’nın durumu “çok ciddi” olarak tanımlanıyor. RSF ‘ye göre 2004 yılında Kolombiya’da 5 gazeteci öldürüldü, 60 gazeteci kaçırıldı ve 20 gazeteci ülkesini terk etmek zorunda kaldı. Demek ki burada bir odaklanma var. Evet Kolombiya’da 2004 yılında 5 gazeteci öldürüldü. Robert Ménard, Washington’dan para almadığını iddia etti ancak örgütünün Özgür Küba Merkezi tarafından desteklendiğini itiraf etti. Sınır Tanımayan Gazeteciler Örgütü de bunun hakkında neden Küba’ya bu kadar yüklendiklerine dair bir haber yayınladı. [25] RSF gelişmekte olan ve ABD tarafından gelişmemesi için uğraşılan devletlere özel olarak odaklandığını itiraf etmektedir. RSF’in ilk Başkanı olan Jean-Claude Guillebaud örgütten ayrılışının nedenleri olarak RSF’nin belirli hükümetlere odaklanması ve belirli hükümetlerden ciddi bir şekilde kaçınmasını göstermiştir.  Görüldüğü gibi, RSF’nin icraatlarına bakıldığında pek de tarafsız olmadıklarını hatta yönlendirildiklerini söylemek yanlış olmaz. “Basın özgürlüğünün savunulması” sadece amaçları maskelemek için bir araçtır ve kulağa hoş gelen bir isimdir. RSF’nin parayı takip eden bir örgüt olduğu gerçeğini baz alarak paranın geldiği yerlere elleşmemesinin, kınamamasının veya aleyhine raporlar yayınlayıp hükümetlerini baskılamamasının ana nedeni olarak bunu gösterebiliriz.